Odruch Moro to mimowolny odruch niemowlęcia w odpowiedzi na zaistniałą sytuację i występuje jako reakcja na gwałtowną zmianę położenia, hałas czy dźwięk. Ponadto, to jeden z wielu odruchów, które są widoczne po urodzeniu i stanowi pierwszą reakcję obronną organizmu dziecka. Zwykle zanika po 3-4 miesiącach życia. Nazywany jest również odruchem obejmowania.  Pojawia się w 9 tygodniu życia płodowego i jest w pełni obecny przy urodzeniu. Powinien „ wygasnąć” – zintegrować się między 2-4 miesiącem życia
U niemowlęcia odruch wywoływany jest przez :

– nagły niespodziewany bodziec tj. :
– stymulacja błędnika poprzez zmianę pozycji głowy (bodziec przedsionkowy)
– nagły hałas
– nagły ruch lub zmiana światła w polu widzenia (bodziec wzrokowy)
– ból, zmianę temperatury
– gwałtowne ruchy drugiej osoby (bodziec dotykowy)
– nadmierny nacisk – bodziec dotykowy.
Odruch ten powinien  zostać zastąpiony przez odruch wzdrygnięcia.

Odruch moro to seria złożonych ruchów, które pojawiają się w odpowiedzi na nagły bodziec. U niemowlęcia przejawia się symetrycznym ruchem rąk w bok z otwarciem dłoni, zastygnięciem na chwilę i stopniowym powrotem rąk do pozycji zamkniętej.
Odwiedzeniu rąk towarzyszy nagły wdech. Przywiedzenie rąk ułatwia wydech.

Odruch Moro ułatwia dziecku zaczerpnięcie pierwszego haustu powietrza, wpływa również na przygotowanie malucha do utrzymywania główki w pozycji siedzącej.

Co ciekawe może występować także podczas snu dziecka, a w niektórych przypadkach może być tak silny, że noworodek się obudzi. Odruch Moro w czasie snu może oznaczać, że dziecko śpi w niewygodnej pozycji lub dotarł do niego zbyt głośny dźwięk.

Odruch moro może towarzyszyć dziecku podczas karmienia. Wiele matek może dowiązywać tę sytuację z problemami żywienia noworodka, co nie jest trafną diagnozą (podczas karmienia może wystąpić jeden z powyższych bodźców – na przykład strach, nieodpowiednie ułożenie czy hałas). W takiej sytuacji należy uspokoić dziecko — przytulając je lub spowalniając ruchy. Korzystne będzie również pewne trzymanie noworodka tak, aby nie obawiał się upadku, a jego pozycja była stabilna.

Na nagły bodziec (wzrokowy, słuchowy lub dotykowy) lub zmianę pozycji dziecko reaguje nagłym pobudzeniem, szybkim wdechem, chwilowym zamarciem a następnie robi wydech i wydaje krzyk. W tym czasie powiadomiony zostaje układ współczulny i następują kolejne reakcje:

• uwolnienie adrenaliny i kortyzolu (hormonów stresu)
• przyspieszenie oddychania
• przyspieszenie bicia serca
• wzrost ciśnienia krwi
• zaczerwienienie się skóry